Adaların Işıklarını göremedim. Dolgu çalışması yapılıyor sahilde. Gözümüzden ruhumuza iyi gelen bir denizimiz vardı. Uzaklaştı... Birde yakamozlar mı ne? İşte onları da göremeyeceğiz bir süre.
Herkes kendi göz yaşını kendi siliyor. Bende alıştım. Alışmak ne iğrenç bir şey biliyor musun? Kendi cumhuriyetimin bana ait olmayan bütün duygu ve düşüncelerine alışmak... Ne yapabilirim ki? Direnemiyorum.
Metamorfoz tam olarak böyle bir şey mi?
Mesela ellerimi kaybettim ben. Salıncağımı bıraktım küçükken. Trapezle daha uzun süre havada duracağımı farkettiğimde bıraktım. Hesaba dahil değil seni arzulamak. Onlar benim ikramım. Öleceksem şair öleyim isterim. Ellerini, parmak uçlarını özledim. Metamorfoz nasıl bir şey?
Ben mütemadiyen her gece yorganıma sarınıp seni arıyorum. Aramaktan kastım, bulmaya çalışmak fiili. Ve uyumadan önceki etkisi fransız kalmak. Gayet kendimden emin fransız kalıyorum seni özledikçe bu hayata. Ki şaşıranlar votkayla aramda geçenleri bilseler çözecekler anlamsızlığı. Belki bu hayatın bir yerlerinde güzel şeyler de oluyordur.
O eski anların beni öptüğün temalı hatıralarına daldığımda yaralarımı tazeliyorum. Üstelik sevişmelerimizin de bu yaraların sızısı için F5 tuşundan bir farkı kalmadı.
Bu gece beni arasan olmazmıydı? Gelseydin. Öpseydin olur olmaz...
Bu gece denizi göremedim ama bir kaç martı süzülmesine şahit oldum. Yetmedi maalesef. Bana sensiz hiçbir şey yetmyor sevgilim. Bu adil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder